درباره علت توقف هفته مد تهران، هیچ گفت وگویی بین بخش دولتی و بخش خصوصی انجام نشد، همچنان که در انتخاب برگزارکنندگان این رویداد، بی هیچ گفت وگو یا مناقصه یا فراخوانی، تفاهم های اولیه صورت گرفت و تنها زمانی که مجری برای آغاز کار، اقدام به اطلاع رسانی کرد، فعالان این حوزه در جریان تفاهمات و قراردادها و سیاست های برگزاری هفته مد تهران قرار گرفتند بعد از تجربه برگزاری دو دوره هفته مد تهران در فاصله سال های ۹۳ و ۹۴ (زمستان ۹۳ و تابستان ۹۴) و توقف ناگهانی آن، هفته مد در ایران جای خود را به رویدادهای متفرقه دیگری داد که پس از رصد دقیق و با وجود تلاش برگزارکنندگان آن رویدادهای جایگزین، به واقع شاهد خروجی کاربردی تعیین کننده ای که به نفع جامعه مد ایران باشد، نبودیم.
جشنواره پشت جشنواره، رویدادهای تئوریک و نشست های سرشار از پرگویی و هم اندیشی های درون صنفی که نه تنها کمکی به بلند کردن بار مد از روی زمین نکرد بلکه در حد سروصداهای فضای مجازی و آوای خوش دهل از دور، تنزل پیدا کرد. حالا پس از این سیاست گذاری ها و آزمون و خطاهای پرهزینه و بی حاصل از یک سو و شرایط نفسگیر اقتصادی از سوی دیگر، در حالی که عرصه مد ایران نیاز دارد از درون متحول شود و با درون زایی و مدیریت هزینه ها از این بحران عبور کند، گردونه به نفع کشورهای همسایه چرخیده و برخی از فعالان مد در بخش خصوصی، با صرف هزینه هنگفت ارزی، اقدام به شرکت در هفته های مد در ترکیه، تاجیکستان و گرجستان کرده اند، با وجود این، نه تنها از این انتخاب و تصمیم خرسند نیستند بلکه با ابراز امیدواری به بهبود شرایط کار در ایران،می گویند عمیقا علاقه مند هستند کالکشن ها و آثارشان را در جغرافیای وطن به نمایش بگذارند و با رعایت تمام چارچوب ها، استانداردها و هنجارهای ارائه شده، در سرزمین خودشان فعالیت کرده و نمایش لباس برگزار کنند.
اکنون فارغ از نگرانی و مرتفع کردن نیاز طراحان به لزوم برگزاری هفته مد در ایران، علت اصلی ضرورت گفت وگو درباره هفته مد تهران و احیای حرفه ای هفته مد در ایران، لزوم مدیریت چالش های فرهنگی و تبعات اقتصادی حاصل از تحریم هفته مد در ایران است. بنابراین دلسوزانه از بدنه سیاست گذار و تصمیم گیری درخواست می شه شرایطی را برای گفت وگو، تعامل و رسیدن به تفاهمات نو در چارچوب هنجارهای ملی و مذهبی فراهم کنند. سراغ برخی فعالان مصمم رفتیم که ماندن و فعالیت در ایران را به «به به» و «چه چه» هر کشور دیگری که چراغ سبز نشان می دهد، ترجیح می دهند و در دسترس بودند.
دست از باندبازی برداریم ما در سه سال اخیر پدیده هفته مد نداشتیم و بعد از لغو مجوز هفته مد تهران، این رویداد در ایران متوقف شد. برخی استادان دانشگاه معتقد به احیای مجدد هفته مد هستند. با توجه به اینکه در ایران کنونی، چالش هنجارهای مختلف را داریم، چه برنامه ای باید برای هفته مد تهران دنبال شود؟ محبوبه موحدی، طراح لباس می گوید:
من معتقدم در هر شرایطی باید چنین رویدادها و برنامه هایی انجام شود. در زمانه ای قرار داریم که به دلیل موقعیت فرهنگی ایران در منطقه، باید موانعی که در روند برگزاری رویدادهای فرهنگی وجود دارد، برداشته شود. این نیاز در برهه کنونی بیش از پیش وجود دارد. با این حال، معتقد هستم که شرایط کشور ما نسبت به قبل خیلی بهتر شده و فضا برای فعالیت فعالان مد، باز شده است. شما ایران امروز را با ایران یک دهه یا دو دهه قبل مقایسه کنید؛ متوجه گشوده شدن درها و بازشدن فضا می شوید. نیاز است که بین دولت و بخش خصوصی تعامل ها بیشتر شود و درباره موانع و هنجارها با هم جلسه بگذارند و طرفین حرف ها و نظرات یکدیگر را بشنوند. این طور نباشد که دولت و بدنه سیاست گذار به صورت یک جانبه و دستوری اقدام به ارائه مجوز یا لغو مجوز کند و طرف مقابل بدون نقش فعال، فقط مجری اوامر باشد و به صورت فرمالیته فعالیت کند. باید این باور وجود داشته باشد که دو طرف، دو سوی اصلی ماجرا هستند و هریک جایگاه خود را دارند و هیچ یک نمی توانند خلا دیگری را پر کنند. درست است که یک سری از آزادی های مورد نیاز طراحان و فعالان مد فراهم نشده اما با این حال نسبت به گذشته، میزان آزادی ها در اندیشه و عمل و اجرا خیلی بیشتر شده است. در هتل های تهران رویدادهای مد برگزار می شود که اگر ملاحظه کنید، می بینید که چقدر فضای کار باز است و ممانعتی برای فعالیت وجود ندارد. درباره هفته مد هم اگر فضا به همین شکل پیش برود، هیچ مانعی وجود نخواهد داشت. به نظرم چالش اصلی عدم برگزاری هفته مد در ایران، چالش ها و مشکلات اقتصادی است. کسانی که تعاملات دنیای مد در ایران را در چنته گرفته اند، متخصص این حوزه نیستند اما پول دارند و خرج می کنند. فعالان و متخصصان اصلی هم، قدرت اقتصادی ندارند و به انزوا رفته اند و در حاشیه قرار گرفته اند. به همین دلیل است که رویداد هفته مد در ایران با چالش اساسی مواجه و در نتیجه متوقف شد. من قائل به حل مشکلات اقتصادی موجود در عرصه مد هستم تا متخصصان واقعی و دلسوز بتوانند گوشه ای از کار را بگیرند و آن را به سرمنزل مقصود برسانند. مشکلات اقتصادی است که هفته مد را دچار تعارض و توقف کرده است. نیاز است که فشارهای اقتصادی از شانه های طراحان و فعالان مد برداشته شود تا بتوانند به فضای کار بازگردند. ساده ترین شوی لباس کلی هزینه بر طراحان تحمیل می کند. اگر نتوانیم کالکشن را شو کنیم، چطور می توانیم هفته مد برگزار کنیم. ضروری است که دست از باندبازی و ارتباط بازی بردارند و دلسوزانه تر به این حوزه نگاه کنند. حتی پاکستان و افغانستان هفته مد دارند؛ جز ایران. ترکیه هفته مد برگزار می کند و بیشتر شرکت کنندگان آن ایرانی ها هستند. آیا جای تاسف ندارد؟! هفته مد سکوی پرتاب بود طراحانی که تجربه حضور در هفته مد تهران را داشتند، تداوم برگزاری این رویداد را مثبت ارزیابی می کنند و معتقد هستند این رویداد به نوعی موجبات معرفی و شناساندن پتانسیل آنان به جامعه ایران را فراهم کرد.
آزاده عسگری، طراح لباس آقایان می گوید:
هفته مد تهران در یک کلمه سکوی پرتاب بود. شروع فعالیت کاری من با شرکت در هفته مد تهران شروع شد و باعث شناساندن من به صنف مد و پوشاک، رسانه ها و به وجود آمدن تعدادی مشتری بالقوه و بالفعل شد. این محاسن همچنان بعد از گذشت سه سال ادامه دارد و من منتظر یک اتفاق داخلی دیگر برای یادآوری دوباره خودم به مخاطبانم هستم. ادامه داربودن این رویداد می توانست بسیار مفید باشد و باعث ایجاد روابط و همکاری ها بین دو طراح یا طراح با یک کمپانی شود. همچنین می توانست امکان بسیار مناسبی برای حضور اسپانسرها درباره علل توقف هفته مد تهران، هیچ گفت وگویی بین بخش دولتی و بخش خصوصی انجام نشد، همچنان که در انتخاب برگزارکنندگان این رویداد، بی هیچ گفت وگو یا مناقصه یا فراخوانی، تفاهم های اولیه صورت گرفت و تنها زمانی که مجری برای آغاز کار، اقدام به اطلاع رسانی کرد، فعالان این حوزه در جریان تفاهمات و قراردادها و سیاست های برگزاری هفته مد تهران قرار گرفتند. بعد از تجربه برگزاری دو دوره هفته مد تهران در فاصله سال های ۹۳ و ۹۴ (زمستان ۹۳ و تابستان ۹۴) و توقف ناگهانی آن، هفته مد در ایران جای خود را به رویدادهای متفرقه دیگری داد که پس از رصد دقیق و با وجود تلاش برگزارکنندگان آن رویدادهای جایگزین، به واقع شاهد خروجی کاربردی تعیین کننده ای که به نفع جامعه مد ایران باشد، نبودیم. جشنواره پشت جشنواره، رویدادهای تئوریک و نشست های سرشار از پرگویی و هم اندیشی های درون صنفی که نه تنها کمکی به بلند کردن بار مد از روی زمین نکرد بلکه در حد سروصداهای فضای مجازی و آوای خوش دهل از دور، تنزل پیدا کرد.
